හිත හදා ගන්නට

හිත හදා ගන්නම නොහැකි තැන
ලුහු බඳින මතකය තබා ලය
අත පොවන හරියට බෝ දුරක
හිත හැඟුම් විරසක කරන්නද???

මඟ නොමඟ පැටලෙන අහස යට
දිවි ‍රැක්ක අසරණ කවි හිතට
බුබුළන්න දිය දුන් පැතුමකට
කොයි කරම් කෙනෙහිළි තරව‍ටුද

හිම වගේ හීතල හිත මතට
වට රශ්මි කිරණක ස්පර්ශයට
හිරි වැ‍ටුණ සීතල දොවා ගෙන
හදවතේ උණුහුම නංවන්න

ලය නගන කෙඳිරිලි ස්වර වුවද
රස ගෙත්තමක පද රූ මවත
හිත හදා ගන්නට ඒ මදිද
නෙත නිවා ගන්නට ඒ ඇත්ද???

වසන්තයේ අග

බඹරුනට මඟ හැරුණු
පෙති හැළුන කුසුමකට
ඇල් මැරුණු පින්නෙ
සිහිලස කුමට...

හිරු තැවුල ගිනි ලෑව
මල් රේණු පිස නැගුණ
මඳ පවනෙ තවත්
සුවඳක් කොහිද...

හාදු අමතකව ගිය
ශේෂ වූ මල් පෙත්ත
පාට කිමදැයි
කුමට විමසම්ද...

උදා වන සරත් කල
ලං වෙද්දි
නිමා වෙන වසන්තය
මෙය නොවෙද...

හිස්තැන්

හිත හිස් වෙලා
හිතන්නට මොකවත්ම
නැත්තටම නැති තරම්
හිතෙන්නට කිසිවක්ම
දැනෙන්නෙත් නැති තරම්
පතන්නට හිතුමතේ
පැතුමන්ද නැති තරම්
හිත හිස් වෙලා

මුව ගොළු වෙලා
මුමුණන්න මුව පුරා
කවියක්ද නැති තරම්
ගයන්නට හිත පුරා
ගැයුමන්ද නැති තරම්
තොල'තරින් ගිලිහෙනා
පදබැඳුම් නැති තරම්
මුව ගොලුවෙලා

නෙතු වියැළිලා
උනන්නට නෙතු පුරා
උල්පතක් නැති තරම්
හෙළන්නට ඉකි ගසා
කඳුළැල්ද නැති තරම්
හිනාවී හිනාවී
ඇඬෙන්නෙත් නැති තරම්
නෙතු වියැළිලා

මඟ පැටළිලා
කවුරුන්ද කාගේද
මතකයක් නැති තරම්
කොහේදැයි කෙසේදැයි
හසරක්ද නැති තරම්
කවදාක කෙලෙසකද
නිනව්වක් නැති තරම්
මඟ පැටළිලා

බොල්

වරද...
කොහිදැයි සොයමි
මුනිවත....!!!
පිළිවදන්...
නොමැත්තෙන්
යළි යළිත්නොවිමසා
ගොළුවතට ඉඩ හලෙමි
ටික් ටික් ටික්
දවස ලිස්සා යමින්
හරි හෙමින්
පිළුණු වී
තව දිනක්
තව බරක්
උර මතට
දහවලක
පීඩනය
කර මතට
කොළ හැළුන
මල් වැරුව
කඳ මැද්ද
බොල් වෙච්ච
ගහක් නම්
තව මොකට
කොළත් නැති
මලුත් නැති
එපමණක්???
නැහැ නෙවද
අර‍ටුවක්..
මුල් දිරන
තරම් කල්
දරා ගෙන
වැහි හුළඟ
ඉර අව්ව පායද්දි
අයාගෙන දිරන කය
මූසලම හිම එක්ක
කුණා‍ටුව ආවාම
තව ඉතින්
මක් වේද???

දොර හරින්න

ඉස්සර වගෙ කවි ගොතන්න
පිල් කඩ උඩ ගී අහන්න
ලස්සන සිතුවම් විඳින්න
මං ආවා දොර හරින්න

මංකඩ ළඟ තනි මකන්න
රං තරුකැට එළි ගනින්න
ගං මැදිවල වග අහන්න
පිං ඇති මිතු දම් විඳින්න

හද උල්පත බෙදා ලන්න
සැප දුක මැද කවි ලියන්න
අවකාසෙට මුදාලන්න
දැනමුතු කම් ලබා ගන්න

සංවාදෙට පණ පොවන්න
කල් නැහැ දැන් නිදි වරන්න
හිතවත් කම් අඩු නොවන්න
මේ කව් මල් ඔබට මෙන්න

කැදැල්ල

මම බලා සිටියා ඔහේ
හිස් බැල්මකින් හිස් බැල්මකට
ඔය නෙතු නොදු‍ටු උණු කඳුලකට
ඉඩ තබා ගෙන මගෙ කොපුල මත
අකීකරු සුසුමන් සරින්
නුඹ නෙතු නගාවීදැයි බියෙන්..........
නුඹ දු‍ටුවෙ නැතුවට කඳුළු කැට
සීතල වුණා බිම වැටෙන විට
බර සුසුම් පොදි පොදි නැගෙන විට
මිලිනව ගියා හද පැතුම් මල.........
සත් වසක සෙනෙහස හිස තියන්
තව කොයි තරම් නම් දුර බලන්
හදවතේ සීමා පහු කරන්
හිත අද්දරින් වෙන් වී නොයන්.........
අපි හදපු කූඩුව ඉහ තියන්
බෝ දුරක් ආ වග සත්ත නම්
පොඩි පැටවුනුත් අපෙ ළං කරන්
මේ කැදැල්ලෙම ඉමු උණුහුමින්............

මං ආසයි

හරිත ලපලු තුරු වදුලක
ගිම් නිවන්න මං ආසයි
නිල වැතිරුණු නුබ කුසයට
වැතිර ඉන්න මං ආසයි
වෙරළ කොණේ ගුම් නද මැද
නෙතු පියන්න මං ආසයි
ඉහ රත්වෙන අව් ‍රැල්ලක
ඇවිද යන්න මං ආසයි

ඉර ගිලිහෙන හැන්දෑවක
කවි ගොතන්න මං ආසයි
පොද වැහි මැද හෙමින් සැරේ
පියමනින්න මං ආසයි
පාට වැ‍ටුණු මල් පෙති මත
පිණි දකින්න මං ආසයි
පවන් රොදක දැවටී එන
මල් සුවඳට මං ආසයි

තරු ගිලිහුණ රෑ ගන'ඳුර
උහුලගන්න මං ආසයි
වැහි බීරුම තියෙන දාක
ගුලි ගැහෙන්න මං ආසයි
තනිකඩ වුණු සිතුවිලි මැද
තනි රකින්න මං ආසයි
කෝඩුකාර සිතුවිලි ළඟ
දඟ කරන්න මං ආසයි

නිමේශයක් හැබෑ ලොවෙන්
වහං වෙන්න මං ආසයි
ලොවේ සොඳුර හදවතින්ම
වැළඳ ගන්න මං ආසයි
ඒ මතකය සදා කල්ම
පණ පොවන්න මං ආසයි
නිරන්තරව තොරක් නැතුව
රහ විඳින්න මං ආසයි